Onze oudste zoon zit in groep 8 dus kreeg ik dit jaar voor het eerst als ouder te maken met adviesgesprekken. Het was jammer dat er nog geen voorlopig advies in groep zeven werd gegeven maar gelukkig werd dit begin groep acht snel goedgemaakt. Bij de inschrijving rekening gehouden met de sporttijden van mijn zoon en werktijden van zijn vader en van mij. We zouden er op volle sterkte naar toe gaan. Totdat de zoon een dag van te voren vertelde dat hij niet mee mocht…… “Maar wel bij het definitieve advies hoor mam”.
Nu ben ik verder heel erg tevreden over de school van mijn kinderen. Wie weet dat het daardoor nog meer een schok voor mij was dan dat het sowieso al geweest zou zijn. De volgende dag liep ik daarom langs bij de directeur en uitte ik mijn verbazing. Gelukkig was daar veel begrip en werd ook gezegd dat de school druk bezig was om daar verandering in te brengen. Het boek Ouderbetrokkenheid 3.0 lag al klaar.
Een paar maanden later was het moment van het definitieve advies. Weer stonden wij met z’n allen klaar om er heen te gaan. “Oh mam, de eerste vijf minuten moet ik op de gang wachten.”
………
Ik begrijp deze keuzes oprecht niet. Hoe raar/vervelend/moeilijk moet het voor een kind zijn wanneer zijn ouders naar een gesprek gaan óver hem en hij thuis of op school op de gang moet wachten. Dit geldt wat mij betreft niet alleen voor advies gesprekken maar eigenlijk voor bijna alle gesprekken op school. Een kind op de juiste wijze betrekken bij de gesprekken levert zoveel meer op dan alleen ouders en een leerkracht die over het kind praten.
Toen ik dit voorbeeld besprak bij een training met alleen groep 8 leerkrachten was er ook iemand die aangaf inderdaad liever geen kinderen bij de adviesgesprekken te hebben. Zij had wel eens meegemaakt dat ouders, tijdens het gesprek, ruzie kregen over het advies en ze wilde het kind daartegen beschermen. Een nobel streven maar ik durf te beweren dat het kind allang op de hoogte was van het verschil van mening tussen de ouders. Hoe vaak zal dat al thuis aan tafel besproken zijn? En hoe mooi is het om nu als leerkracht, in het bijzijn van het kind, voor het belang van het kind op te komen en de ouders daar in mee te nemen.
Kinderen betrekken kan al vanaf heel jonge leeftijd. Begin bij de kleuters met het gewoon mee naar binnen nemen van je kind en laat hem lekker in een hoek spelen. De beladenheid van een soort ‘geheim gesprek’ wordt dan al meteen doorbroken. Hoe eerder je kinderen betrekt bij de gesprekken hoe beter ze dit ook uiteindelijk leren. Het wordt gewoon. Als kinderen pas eind groep zeven of in groep acht voor het eerst mee mogen voelt dat vaak heel vreemd en zitten zij er wat schuchter bij.
Gelukkig stappen steeds meer scholen over op het eerder mee laten komen van de kinderen naar de gesprekken. Een mooie ontwikkeling. Wel is het echt belangrijk om dit als team goed voor te bereiden en er goede afspraken over te maken. Hoe ga je zorgen dat het kind er niet alleen bij zit en dat je als leerkracht alleen maar met de ouder in gesprek bent. Daar zijn vele manieren voor maar je moet ze wel vooraf met elkaar afstemmen. Laten we overigens ook de ouders niet vergeten, ook zij moeten leren omgaan met een andere manier van gesprekken voeren op school.
Wanneer er alleen maar wordt gezegd, vanaf nu komen de kinderen mee naar de gesprekken en er is geen verdere afstemming binnen het team of met de ouders dan is de kans dat dit binnen een jaar weer wordt teruggedraaid heel groot. Maar bereid je dit goed voor, weet je waarom je het doet, en geeft iedereen het een serieuze kans dan ben ik er van overtuigd dat dit zoveel moois gaat opleveren. En ja, ook ik weet, er zijn situaties, uitzonderingen, waarbij je soms de ouders alleen wil spreken. Maar dit zijn echt uitzonderingen! Pas daar niet je hele gesprekkenbeleid op aan.
En die eerste vijf minuten van het definitieve adviesgesprek? Drie keer raden… Niets waar hij niet bij had kunnen zijn.